Kliknij tutaj --> ☁️ nie jestem szczęśliwa w małżeństwie

Paulina, nie wiem, co Ci napisać. Jestem w szoku, gdy czytam takie historie. Ja bym się spakowała i kopnęła w dupę takiego gościa, ale łatwo jest pisać z perspektywy fotela, gdy sytuacja nas nie dotyczy. Przechodziłam kryzys w małżeństwie po wielu latach. Był poważny a ja zdeterminowana na separację. „Nie byłam szczęśliwa w małżeństwie. Mąż nie okazywał mi czułości, unikał zbliżeń. Wydawało mi się, że po dwóch porodach nie jestem atrakcyjna. Dołował mnie on i moje niskie poczucie wartości. Pewnego dnia spakował się i wyszedł”. Nie widzę żadnego sensu w małżeństwie - mówi Maria Seweryn, która z Kamilem Maćkowiakiem gra w spektaklu "50 słów". „50 słów" Michaela Wellera w reż. Waldemara Zawodzińskiego opowiada o związku w kryzysie; na szali są lata małżeństwa, indywidualne ambicje, pragnienia i dziewięcioletni syn. Pierwsza premiera „50 słów" w Co Bóg powiedział do Ewy. Gen 3:16 Do kobiety zaś rzekł: Pomnożę dolegliwości brzemienności twojej, w bólach będziesz rodziła dzieci, mimo to ku mężowi twemu pociągać cię będą pragnienia twoje, on zaś będzie panował nad tobą. Zamierzam skupić się na drugiej części. I'm happy he's come this far. Jestem szczęśliwa, ale nie mogę. I'm happy, but I can't. Jestem szczęśliwa, że on nie został tutaj przez tydzień. I'm happy that he didn't stay here a week. Jestem szczęśliwa, ze to usłyszałam. I'm happy to hear you say that. Jestem szczęśliwa, że mogę pomóc. Now, stop. Comparateur De Site De Rencontre Gratuit. Nie potrafię być szczęśliwa w związku. Co mam robić ?Dlaczego nie jestem szczęśliwa w związku?Kiedy zdecydować o zakończeniu związku?Nie potrafię być szczęśliwa w związku. Co mam robić ?Szczęście to niezwykle pożądany stan i powinien nam towarzyszyć, zwłaszcza w związku. Dobre samopoczucie, miłość czy spełnienie w kwestiach łóżkowych zdecydowanie właśnie ze związkiem się kojarzą. A co jeżeli jest odwrotnie? Jeżeli czujesz, że relacja z partnerem nie dała Ci tego, na co liczyłaś i czego oczekiwałaś? Co robić, kiedy jesteś nieszczęśliwa w związku?Dlaczego nie jestem szczęśliwa w związku?Przede wszystkim musisz odpowiedzieć sobie na pytanie, co ma wpływ na Twoje samopoczucie? Co jest głównym powodem tego, że nie odnajdujesz już szczęścia w związku i od kiedy trwa ten stan? Co należy do najczęstszych przyczyn braku zadowolenia ze swojego życia z partnerem?Partner nie spełnił Twoich oczekiwań. Wydawało Ci się, że ten mężczyzna będzie idealnym towarzyszem do podróży, a może myślałaś, że pomoże Ci w domowych obowiązkach? Tutaj najczęściej pomaga zwyczajna rozmowa. Spróbuj delikatnie poruszyć tematy, które Cię nurtują i zapytaj jak on to widzi. Być może okaże się, że uda się wpłynąć na jego zachowanie. Pamiętaj tylko, żeby zachować spokój i nie dać mu odczuć, że niepowodzenie między Wami jest tylko i wyłącznie jego jesteś zadowolona z życia intymnego. Niestety, to bardzo delikatny temat. Tutaj także pomóc może rozmowa, ale jeżeli obawiasz się jak zareaguje, to po prostu spróbuj następnym razem po prostu przejąć inicjatywę. Spełnienie seksualne jest bardzo ważne dla związku i wszelkie problemy z tego wynikające należy rozwiązywać jak możesz się realizować i spełniać. Twój partner uniemożliwia Ci zawodowy rozwój? Blokuje Twoją karierę lub nie wierzy w Ciebie i notorycznie podcina Ci skrzydła, krytykując Twoje pomysły? To poważny sygnał ostrzegawczy aby dokładnie przyjrzeć się tej relacji! Nikt nie ma prawa zabraniać Ci spełniać swoich marzeń, a zakochany mężczyzna ma za zadanie wspierać Cię i dopingować. Czujesz się osaczona, ograniczona lub jesteś źle traktowana. Przemoc psychiczna czy fizyczna jest powodem to ewakuacji z takiego układu! Jeżeli masz poważne podstawy aby twierdzić, że partner może być niebezpieczny lub zagrażać Ci w jakiś sposób to najlepszym rozwiązaniem będzie rozstanie lub poproszenie kogoś o zdecydować o zakończeniu związku?Nieszczęśliwy związek, w którym jesteś ofiarą partnera powinien być bez dwóch zdań jak najszybciej zakończony. Jeżeli sama nie potrafisz tego zrobić, to nie bój się prosić o pomoc kogoś, komu ufasz lub zwróć się do przeznaczonych do tego jednostek, czy specjalistów. Ale co jeżeli po prostu czujesz, że uczucie się skończyło lub, że mężczyzna obok którego codziennie się budzisz zwyczajnie przestał wyzwalać w Tobie takie emocje, jak kiedyś? Tak naprawdę podświadomość podpowiada Ci co masz robić. Jeżeli jeszcze wierzysz, że może być dobrze, to zawsze warto podjąć próbę rozmowy. Bywa jednak i tak, że doskonale wiesz, że tego nie da się już naprawić, a na samą myśl o tym, że mogłoby się cokolwiek zmienić czujesz, że to i tak nie ma sensu, to wówczas nie bój się zakończyć takiej relacji. Mimo tego, że być może zranisz drugą osobę, to pamiętaj o tym, że prędzej czy później i tak by do tego doszło. Udany związek to taki, w którym obie strony są w pełni usatysfakcjonowane. Tylko wtedy ma on sens i pozwala osiągnąć stabilizację i spokój. Jeżeli nie masz pojęcia co robić, to daj sobie czas. Wyjedź gdzieś lub wymyśl coś, abyś mogła pobyć kilka dni sama. Zobacz jak się czujesz, czy tęsknisz i wsłuchaj się w siebie. To często świetne rozwiązanie aby nabrać dystansu i zrozumieć swoje potrzeby. Walcz o szczęście i nie rób nigdy nic na siłę. To nikomu nie służy! Jeśli spodobał Ci się ten artykuł lub korzystasz z mojej wiedzy na swoim blogu lub stronie www to wstaw proszę u siebie link do źródła: Tagi: ⭐ dlaczego nie jestem szczęśliwa w małżeństwie, kocham go, ale nie jestem z nim szczęśliwa, nie jestem ważna dla męża, Jestem niedoskonała. Bywają dni, że widać to nadzwyczaj mocno. Czasem ciężko się z tym pogodzić, ale z faktami nie ma co dyskutować. Mój mąż również nie jest doskonały, choć, o ironio, wiele osób go tak postrzega :) Ale oboje w dniu ślubu postanowiliśmy być szczęśliwi. Nie rok, nie 5, ale już zawsze. Razem. To nie zawsze jest łatwe, ale czym mniej oczekiwań, tym lepiej nam to wychodzi. Jak być szczęśliwym w małżeństwie, pomimo upływu lat? Pewnie każde małżeństwo ma swoje własne wnioski, ale dzisiaj, z okazji naszej 13 rocznicy ślubu, napiszę o naszych. Na początku jest tak, że mamy marzenia o wiecznym szczęściu. O życiu jak w bajce. Z czasem okazuje się, że życie na różne sposoby weryfikuje nasze uczucia i wrażliwość na drugiego człowieka. Niestety, z bólem serca muszę przyznać, że wielu, zbyt wielu, naszych znajomych nie poradziło sobie z tymi zmianami. Zawsze, kiedy dowiaduję się, że ktoś się rozstał, czuję w sercu ból. Bo wielu tym sytuacjom można było po prostu zapobiec. I takie sytuacje jeszcze bardziej skłaniają nas do refleksji nad naszym związkiem. Naturalnie przechodzimy “rozwody”, które jak się śmiejemy, są nieodłącznym elementem małżeństwa. Ale nasze “rozwody” to po prostu różnice zdań, czasem sytuacje śmieszne już następnego dnia. Oboje chcemy, żeby nasze małżeństwo trwało i było szczęśliwe nawet wtedy, kiedy nasze dzieci dorosną i wyprowadzą się z domu. Dlatego jesteśmy przede wszystkim mężem i żoną. To czasem bardzo trudne kiedy ma się już dzieci. Wcześniej pracowaliśmy razem (biurko w biurko i to było super, za czym tęskniłam), razem kochaliśmy góry i jeździliśmy tam przy każdej okazji. Razem chodziliśmy na zakupy itd. Teraz już wielu z tych rzeczy nie robimy razem. Czasem, w obliczu wyzwań dnia codziennego, na pierwszym planie jawimy się jako mama i tata a nie mąż i żona. Oczywiście chcemy być najlepsi w tych rolach, jak tylko możemy. Ale też bardzo staramy się nadal mieć czas tylko dla siebie. Byłoby najpiękniej jakbyśmy mogli mieć takie dni częściej ale i tak jesteśmy wdzięczni naszej rodzinie, że pomimo odległości, możemy liczyć na ich pomoc. Dzięki temu planujemy swoje randki. Tak, dobrze czytacie. Lubimy ten czas nazywać randkami. Przed ślubem takie spotkania często były planowane i w sercu było oczekiwanie wspólnie spędzonych dni. Teraz czuję podobnie. Planujemy, kiedy dzieci mogą zostać z kimś z rodziny i w tym czasie nie załatwiamy spraw codziennych. Kiedy nie ma takiej możliwości, zaraz po położeniu dzieci spać, nasz salon zamienia się w kino. Ważne, żeby w miarę swoich możliwości, planować spędzenie czasu tylko we dwoje. Super, jeśli super tata jest nadal fajnym mężem. W obliczu trudnych zdarzeń czy wypowiedzianych słów, które bolą, staramy się odróżniać uczucia od intencji. To chyba najtrudniejsze dla mnie. Czasem bardzo łatwo to ze sobą pomylić. Ale wciąż się uczymy. Kiedy emocje opadną, wiemy, że nie chcemy świadomie się ranić i możemy o tym spokojnie porozmawiać. Nie potrafimy mieć cichych dni, raczej dwie głośne chwile. Analizujemy swoją przeszłość. Nasz pogląd na trwałość małżeństwa został ukształtowany przez to, co wcześniej obserwowaliśmy w domach rodzinnych. Oboje mamy pod tym względem dobre wzorce. Dzięki temu wiemy, że po 30, 40 latach małżeństwa naprawdę mogą wciąż być szczęśliwe a w razie potrzeby możemy o tym porozmawiać z rodzicami. Ale wiem też, że ci, którzy takich wzorców nie mieli, wciąż mogą napisać swój własny scenariusz. Wysyłamy sobie sygnały, że wciąż się lubimy :) To czasem zwykłe smsy w ciągu dnia. Czasem krótki telefon z pytaniem jak się czujesz, co u ciebie. Taki sygnał “jesteś dla mnie ważny”. Wysyłamy sobie swoje zdjęcia. Takie drobne gesty, a naprawdę mówią wiele. Wiemy, że po prostu o sobie myślimy. Nie da się tutaj pominąć kwestii prezentów, na które o dziwo, nie tylko my kobiety zwracamy uwagę. Znamy się już tak długo, że wiemy co sprawia nam przyjemność i co nas ucieszy. Ja na przykład uwielbiam kwiaty i biżuterię (zaskoczenie, prawda? :)) a Małżu kocha zegarki. Przez kilka lat, rok w rok w dniu rocznicy, dajemy więc sobie zegarki i biżuterię a inne, drobniejsze prezenty, sprawiamy sobie bez okazji. Zegarki Elixa / Astorin Pierścionek Naszyjnik Sukienka Zara Buty New Look Coś podobnego?czy małżeństwo może być szczęśliweJak być szczęśliwym w małżeństwiemałżeństworocznicarocznica ślubu Co robić, a czego nie robić, by kochać szczęśliwie? Można na ten temat opowiedzieć wiele bajek, ale prawda o szczęśliwej miłości jest taka, że w dużej mierze to naprawdę jest najszczęśliwsza bajka. Nie oznacza to oczywiście bagatelizowania miłości, ale chodzi raczej o to, że nie powinniśmy jej specjalnie komplikować.… Właściwie nie wiem, czemu tutaj piszę. Szukam rozgrzeszenia? Zrozumienia? Pewnie znajdę hejt. A tak naprawdę chyba chcę po prostu coś z siebie wyrzucić, bo jestem zmęczony ciągłym trzymaniem tego wszystkiego w sobie. Jestem ledwie po 40-tce, jest syn i żona. Małżeństwo od czternastu lat. Według mnie szczęśliwe. Jestem zakochany w żonie. Jasne, że nie ma żadnych motylków w brzuchu na sam widok, ale zdecydowanie to miłość, pociąganie, pożądanie, a nie tylko przywiązanie po latach małżeństwa. Naprawdę jest dobrze. W domu, w życiu, w łóżku również. Seks jest w porządku. Wiem, jak to głupio brzmi - "w porządku". Ale naprawdę. Uwielbiamy się wzajemnie w łóżku. Jest nam oboje dobrze. Być może nie tak często jak kiedyś przez codzienność życia, być może nie zawsze i za każdym razem każde z nas osiąga szczyt, ale wg. mojej subiektywnej oceny - jest naprawdę świetnie. Jeżeli czegokolwiek mi brakuje, to radzę sobie - mówiąc wprost - na "własną rękę" z filmami dla dorosłych. Ale myślę - jestem subiektywnie pewny - że akurat ten aspekt jest pod moją kontrolą. Nie chodzi mi o tą kwestię w tym wpisie. Rzecz w tym, że pięć lat temu zmieniłem pracę. Inne miejsce, inne środowisko, inne kontakty, inni ludzie. Była tam również "taka jedna" koleżanka. Niech będzie że Patrycja ;-). Gdzieś tam złapaliśmy lepszy kontakt. Trochę czasu spędzaliśmy gdzieś tam obok siebie, gadając. Wpadając gdzieś tam w biurze jednym czy drugim, na przerwie jednej czy drugiej. Wiem, jak to wygląda; koleżanka z pracy - początek romansu. Ale to nie tak. Nie całkiem tak. Nie typowo tak. Zaczęliśmy się kontaktować z Patrycją, pisać przez komunikatory poza pracą itp. Rozmowy były coraz bliższe, bardziej intensywne, prywatne. "Zrobiła mi się" z niej przyjaciółka - muszę przyznać, że nie mam takiej bliskiej osoby. Jest żona i... nikt inny. Przy czym dla żony nie jestem przyjacielem tylko staram się być kimś bliższym, idealnym, nie popełniającym błędów - co oczywiście mi się nie udaje i generalnie mam już za sobą okresy czystej nienawiści wobec siebie. W każdym razie - kiedyś tam moja żona zajrzała sobie do mojego telefonu, przeczytała moje rozmowy z Patrycją, pokłóciliśmy się. Poczuła się zdradzona stopniem zażyłości. Uważam że miała prawo do tego, by mnie sprawdzić, kiedyś już z inną dziewczyną miałem taki bliski kontakt - nie fizyczny, ale przez wiadomości itp. Też wtedy poczuła się zdradzona, chociaż dla mnie były to tylko rozmowy, wymiana poglądów, dyskusje. Nieważne, wracając do Patrycji. Żona zrobiła mi awanturę. Był kryzys. Odciąłem się nieco od Patrycji ale... po prostu nie umiem. Mam głębokie poczucie że potrzebuję jej. To nie jest seksualny kontakt. Bliski, ale nie fizyczny. Od jakiegoś czasu między mną i Patrycją pojawiło się coś więcej. Większe przywiązanie, zdaliśmy sobie sprawę że podobamy się sobie wzajemnie. Fizycznie, psychicznie. Gdy jesteśmy razem, coś dziwnego dzieje się z czasem - znika blyskawicznie. Zgodność charakterów i tak dalej. A jednocześnie jest tak inna od mojej żony. I przez obecność Patrycji nie zmienia mi się nic wobec mojej połówki. Zamiast ciągłych frustracji, które chowałem w głębi pojawił mi się względny psychiczny spokój. Ostatnio z Patrycją zaczęliśmy się zbliżać tak nie tylko psychicznie, ale również fizycznie. Nie mamy dużo możliwości - nie spotykam się z nią w innych miejscach niż praca, nie biorę udział w firmowych imprezach integracyjnych ani wyjazdach, jest tylko praca. Gdy mamy dla siebie gdzieś na przerwie w biurze, trochę czasu raz na miesiąc to jest dobrze. I nie robimy wtedy nie wiadomo czego - żadnych seksualnych zbliżeń. Po prostu przytulenie, chwyt dłoni, bliska rozmowa i tyle. Ostatnio mieliśmy niespodziewanie trochę więcej czasu i prywatności, więc mogliśmy dać sobie nieco więcej bliskości. Ale nie było między nami nawet pocałunków, nie mówiąc o seksie - przecież to miejsce pracy! Po prostu kilkanaście minut przytulania które dało nam trochę przyjemności. Z jednej strony źle się z tym czuję - wiem, że moja żona potraktowała by to jak jawną zdradę - czyż nie? Mówiąc ordynarnie wprost "obściskuję się" z inną kobietą. Z drugiej strony - traktuję to, oboje z Patrycją traktujemy to jako wentyl bezpieczeństwa. Oboje wiemy że pójście do łóżka i seks byłby ślepą uliczką i rozpieprzeniem wszystkiego, co mamy prywatnie poza tym. I wiemy oboje, na sto procent, że nigdy nie pójdziemy ze sobą do łóżka. Po prostu nie. To, na co sobie pozwalamy, to odrobina nieco innej bliskości niż ta, którą mamy w domach. Tyle, tylko tyle i aż tyle. Źle się z tym czuję. Ale nie żałuję. Całe życie chyba rezygnowałem niemal zawsze z moich potrzeb na rzecz innych. Odpuszczałem, ustępując, poddając się. Myślę że w dużej mierze mam postawę pantoflarza. Tym razem, z Patrycją, mam wrażenie że wreszcie dbam o to, co ja chcę i czego potrzebuję. Tej innej bliskości, w drobnych kawałkach. Jednocześnie wciąż staram się być blisko mojej żony. Oboje z żoną jesteśmy blisko siebie. Cieszymy się sobą, staram się okazywać emocjonalną bliskość - nie fałszywie! Naprawdę to czuję. Tą bliskość wobec żony. Ale potrzebuję też tego kontaktu z Patrycją. Zwłaszcza że nie oszukuję jej. Ona ma takie same odczucia. Myślimy dokładnie tak samo. Dla mnie to taki wentyl. Nie pójdę do łóżka. Nie rozpieprzę rodziny i małżeństwa. Po prostu łapię oddech od swoich frustracji. Zasługuję na hejt? Czy na zrozumienie? Witam, krytycyzm wobec innych może być budujący jeżeli tyczy zachowania, sytuacji na które mamy realny wpływ. Trudno reagować na uwagi że jest się np. niskim. Jeżeli partner krytykuje Panią w kontekście tuszy, robi brzydkie uwagi dotyczące innych kobiet to jest to zachowanie mogące wskazywać na to, że jest to osoba pozbawiona wrażliwości, empatii, skupiona na sobie. Na początku starał się, a teraz ma Pani wrażenie że w związek angażuje się jedynie Pani. Proszę porozmawiać o tym z partnerem. Są Państwo młodzi, być może oczekiwania co do związku macie różne, różne potrzeby, rożne cele. Pozdrawiam serdecznie

nie jestem szczęśliwa w małżeństwie